Als ondernemer wil je een praktische bestelauto, maar het liefst ook nog eentje die er goed uitziet. Representatief, om in managementtermen te spreken. SUV’s zijn als personenauto geliefd om hun stoere imago. Hoe zit het met hun kwaliteiten als bestelauto? Bestelauto zet vier moderne SUV’s op grijs kenteken naast elkaar.
Een bestelauto koop je in de regel omdat je vervoer nodig hebt voor je bedrijf. Materialen, mensen, producten, pakketjes, het moet van A naar B en daarvoor koop je een auto die bij je vervoersbehoefte past. Da’s logisch, zou Johan C. zeggen. Maar tegenwoordig is een bestelauto veel meer dan een vervoersbehoefte. Het is ook een visitekaartje. Kijk maar eens naar de aandacht die bedrijven besteden aan de kleurstelling van hun auto. En er zijn ook mensen die domweg gezien willen worden in hun auto. Kijk mij hier eens rijden…
Die trend was al eerder zichtbaar in personenauto’s. Daar deed de SUV ongeveer tien jaar geleden zijn entree. Mensen wilden wel zo’n stoere ‘terreinauto’. De hoog op de wielen staande auto’s gaven een veilig gevoel en men voelde zich letterlijk boven het volk verheven. Nog steeds is de SUV in Nederland een gewilde auto, vooral ook omdat-ie luxe en status uitstraalt.
Daar zijn ook veel ondernemers gevoelig voor, want SUV’s kun je ook volop als grijs-kenteken auto krijgen. Er zijn door de jaren heen zelfs bedrijfjes geweest die weinig voor de hand liggende dure SUV’s lieten ombouwen tot grijs-kentekenauto. Een Volvo XC90 op grijs kenteken bijvoorbeeld, zo herinneren wij ons nog goed.
Tegenwoordig lijkt de populariteit van de SUV op grijs kenteken af te nemen. Dat komt deels door de economische crisis, die ervoor zorgt dat men wellicht wat meer rationeel bedrijfsauto’s koopt. Een andere oorzaak is natuurlijk dat sinds een paar jaar het rijden van een grijs-kentekenauto uitsluitend als particulier niet meer mogelijk is. Gevolg van deze trend (en de crisis): de verkoopcijfers van SUV’s nemen af. Downsizing is in, zowel bij personenauto’s als bedrijfswagens. De crisis is echter ook goed te merken aan de beschikbaarheid van demo-modellen. In deze test staan nu vier auto’s, de Dodge Nitro, de Hyundai Santa Fe, de Opel Antara en de Peugeot 4007. Een prima kwartet, maar het aanbod van grijs-kenteken SUV’s is veel groter. Graag hadden we hier ook een Volkswagen Touareg, Mercedes-Benz M-klasse, Landrover Freelander en Toyota RAV4 aan u voorgesteld. Het vinden van nieuwe grijs-kentekenversies van die auto’s is in deze tijden echter moeilijker dan het maken van een date met prinses Máxima.
Maar goed, we willen niet al te gefrusteerd overkomen. Het kwartet testauto’s dat u op deze pagina’s ziet geeft een prima weergave van het huidige aanbod aan SUV’s op grijs kenteken. Met de merken Dodge (USA), Hyundai (Korea), Opel (Duitsland) en Peugeot (Frankrijk) is ook zo’n beetje de hele wereld aan automobiliteit afgedekt.
Hoog tijd om te kijken hoe de auto’s het er in de praktijk afbrengen. En dus gaan wij en u er even voor zitten als waren wij de jury in zo’n hippe talentenshow. Hebben deze SUV’s echt alleen maar imago of hebben ze ook nog wat echte inhoud te bieden?
Foto’s: Jan Lieftink. Met dank aan Dusseldorp en Ten Back Auto’s, Doetinchem
Dodge Nitro Van 2.8 CRD SXT
Lekker fout
De Dodge Nitro is ontegenzeggelijk de meest opvallende auto uit ons testkwartet. De Amerikaan is ontworpen om in het oog te springen. Da’s goed gelukt: de Nitro is een SUV zoals je die tegenkomt in video’s van foute rappers . Hij heeft een monstrueus voorkomen dat absoluut ontzag inboezemt. Het uiterlijk, zeker aan de voorzijde, heeft wat gelijkenissen met auto’s van het merk Hummer. De Nitro heeft een gigantische voorbumper die wat doet denken aan een boos vooruitgestoken onderlip. De grille is omlijst met chrome, de bumpers zijn bij deze SXT-versie meegespoten. De gigantische 20 inch velgen en de treeplanken doen nog een schepje bovenop het imago-uiterlijk van deze auto. Je moet er van houden, al dat uiterlijk vertoon, maar je wordt wel bij elk stoplicht nagekeken. De Nitro is typisch Amerikaans, ook in het interieur. Een hoekig dashboard met weinig verfijnde materialen. Net zoals aan de buitenkant ook hier veel extra’s, zoals leren bekleding, een MyGIG audionavigatie systeem. De Nitro heeft als enige een halfhoog tussenschot. Handig om te kijken wat er achter je ligt aan lading, onveilig bij een stevige aanrijding of noodstop. De cabine vonden wij wat aan de korte kant, de ruimte voor de voeten bij de pedalen is beperkt. Handig is de omklapbare leuning van de passagiersstoel. De vijftrapsautomaat van de Nitro is verbazend snel met accelereren, maar verslikt zich af en toe toch in het toerental. De handgeschakelde zesbak die wij ooit reden beviel ons beter. De 2,8 CRD diesel van het Italiaanse VM Motori is krachtig, maar ook lawaaiig en dorstig. De Nitro heeft in theorie 4WD aandrijving. Met een knop op het dashboard kan geschakeld worden tussen 2WD (achterwielaandrijving) en 4WD. Rij nou niet meteen het rulle zand in, want daar is de Nitro niet op berekend. Hij heeft geen lage gearing, noch een sper. Bos- of steenpaden vindt hij wel leuk. In de laadruimte van de Nitro blijft de hoogte als enige van de auto’s onder de meter, het laadvermogen bedraagt 605 kg, ook het minst. Er kleven wat nadelen aan deze auto, maar hij heeft één groot pluspunt: hij heeft een karakter waar je niet om heen kan!
Plus
– Stoer voorkomen
– Fiks vermogen
– Hoog koppel
Min
– Laadvermogen niet zo hoog
– Dorstige motor
– Automaat soms in de war
Hyundai Santa Fe Van 2.2 CRDI Dynamic Version
Stille kracht
De Hyundai Santa Fe was een van de eerste SUV’s die door het grote publiek werden opgepikt. De auto die u hier ziet is zelfs al van de tweede generatie Santa Fe. De Hyundai is een typische Aziatische auto: netjes, valt niet heel erg op qua design, geen gekke uiterlijke fratsen, een doe-maar-gewoon auto. De auto zit van binnen en van buiten heel degelijk en goed in elkaar. De handgreep aan de achterklep doet vermoeden dat deze naar links of rechts open zwaait, maar hij opent gewoon naar boven. Hyundai doet frivool door chromen sierstukken op de uitlaatpijpen te monteren. In het verblijf van de chauffeur valt op hoe breed het er is. De diepte van de cabine valt dan weer wat tegen. Het is luxe in de Santa Fe die wij testten, met zelfs lederen bekleding. Het nephout op het dashboard doet erg gekunsteld en daarom ook weinig luxe aan. Een accessoire die handig is, is het aircogekoelde kastje tussen de stoelen. Fijn voor de blikjes onderweg. Het uitklapbare ‘breedbeeldspiegeltje’ in het dak doet het leuk in een personenauto, maar is zinloos in een bedrijfsauto: je kunt er niet mee door het raam van het tussenschot kijken. Hyundai heeft verzuimd het raam van de rechterachterdeur helder te maken, hou dus rekening met een fikse dode hoek. De Hyundai scoort goed met het volume van de laadruimte: dat is het grootst van alle testauto’s. Het laadvermogen is met 750 kg ook prima. Jammer is de rand in de laadruimte, die het van achteren laden van de auto lastiger maakt. De Santa Fe is voorzien van een 2.2 CRDI common rail diesel van 155 pk. Die zorgt ervoor dat de auto snel van zijn plek komt, wij konden zelfs de voorwielen flink laten spinnen. 4WD zat niet op deze auto, maar is tegen meerprijs wel verkrijgbaar. De Santa Fe scoort goed in de verbruikstest. De motor is stil, maar zou een nog beter verbruik kunnen hebben als er een moderne zesversnellingsbak aan was gekoppeld. De Santa Fe is een onopvallende, stille kracht die zijn werk echter voortreffelijk doet.
Plus
– Goede prestaties
– Laadvolume
– Laadvermogen
Min
– Rand in laadruimte
– Geen zesversnellingsbak
– stuur alleen in hoogte verstelbaar
Opel Antara Van 2.0 CDTi Enjoy
Onopvallend maar goed
De Opel Antara Van valt niet op. Gek eigenlijk, want de auto smoelt goed en doet ondanks zijn ronde vormen toch stoer aan. Hij heeft geen dakverhoging nodig, dus hij is ook bijna niet als bestelauto herkenbaar. De echte verrassing van de Antara is in het interieur te vinden. De Antara blijkt luxueus en ruimtelijk. De stoelen zijn bijna majesteitszetels, met ruime zittingen en prettige leuningen. Regelbare stoelverwarming zit ook al op de door ons gereden Enjoy-uitvoering. Het stuur is in hoogte en diepte verstelbaar en heel classy bekleed met leer èn aluminium. Zo’n fraai stuur zie je niet vaak. Aan het gebrek aan praktische bergruimte in de cabine van de Antara is te zien dat deze auto niet als bestelauto is ontworpen. Het zicht rondom is trouwens wel heel goed.
Tijdens het rijden blijft het in de cabine lekker stil. Zeker in de stad beperkt de 2.0 CDTi diesel zich bij normale toerentallen tot fluisteren. Op de snelweg gaat het toerental omhoog, en dat is te merken aan het verbruik van de auto. De cabine wordt van de laadruimte gescheiden door een volledig tussenschot met een lekker groot raam. De rechterzijdeur is voorzien van glas, dus over de schouder kan goed naar rechts worden gekeken, wel zo veilig. De carrosserie van Antara is tamelijk onoverzichtelijk. Parkeersensoren aan de voor- en achterzijde helpen een beetje, maar zeker aan de achterzijde zitten ze bij de hoog op de wielen staande Antara zo hoog dat lage paaltjes of betonnen muurtjes makkelijk over het hoofd worden gezien door de sensoren. De laadruimte is luxueus ingericht met tapijt en zes sjorogen. De laadlengte is met 140 cm vreemd kort en dat doet ook geen wonderen voor het laadvolume. De Antara is weliswaar voorzien van ingenieuze elektronische 4×4 – aandrijving, als het niet nodig is worden alleen de voorwielen aangedreven, een echte ‘terreinknecht’ is de Antara niet. Daarvoor ontbreekt een sperdiff en hoge en lage gearing. Niet al te ruig het terrein in dus. Wie regelmatig een aanhanger trekt is blij met het standaard Trailer Stability Program.
Plus
– Fraai gestyleerd
– Goede ergonomie
– Stille motor
Min
– korte laadlengte
– hoge achterkant beperkt werking parkeersensoren
– weinig praktische bergruimte
Peugeot 4007 Commercial 2.2. HDiF ST
Modern Frans
De Peugeot 4007 is nog maar sinds de herfst van 2008 als bedrijfsauto verkrijgbaar. De 4007 is er een van een drieling: de uiterlijk gelijke Mitsubishi Outlander en de Citroën C-Crosser zijn ook als bedrijfsauto te bestellen. De 4007 Commercial heeft een modern uiterlijk, met de voor Peugeot kenmerkende ‘leeuwenmuil’ als grille. De koplampen liggen fraai over de voorkant gedrapeerd. Bij het instappen en installeren valt op dat de knoppen voor de verstelling van de stoel te dicht bij de deur zitten, je hand raakt makkelijk beklemd tussen stoel en deur. Sommige leden van ons testteam vonden dat de zitting van de stoel aan de korte kant was en dat de verstelling in lengterichting te kort schoot. De cabine van de 4007 ziet er goed uit, al is ook hier het gebrek aan echt praktische bergruimte een manco. Op het stuur zitten trouwens alle mogelijke knopjes, ook voor de cruisecontrol. Zelfs Bluetooth was op deze auto aanwezig. Handig is het scherm met achteruitrijcamera, al is het wel een kostbare accessoire. De Peugeot die wij reden was gloednieuw, maar de motor was al meteen van zins om flink te presteren. Bij de acceleratietesten legde hij zijn 156 pk fluks op het asfalt. Het koppel is met 380 Nm ook prima in orde. De Peugeot heeft als enige in deze test een zesversnellingsbak. Nou leidt dat niet direct tot lage geluidswaarden, maar wel tot lage toerentallen en een prima brandstofverbruik. De Peugeot onderscheidt zich in de laadruimte door een neerklapbare rand aan de achterzijde, die laden en lossen makkelijker moet maken. Met 753 kg heeft de Peugeot nipt het hoogste laadvermogen. Hij weegt ook het minst van alle hier geteste auto’s. De Peugeot is voorzien van een knop om 2WD/4WD of zelfs ‘lock’ in te stellen. Zonder echte terreinbanden heeft u ook met die instellingen in het rulle zand echter niets te zoeken, daar kwamen wij tot onze schande achter. De Peugeot is een goed ogende auto met moderne techniek. De standaard aanschafprijs is iets hoger dan die van de andere testauto’s.
Plus
– Laadvermogen
– Goed brandstofverbruik
– Zesversnellingsbak
Min
– Iets duurder in aanschaf
– Gemis aan praktische bergruimte
– Stoelverstelling op verkeerde plek
Conclusie
Alle metingen achter de rug, testauto’s staan na een paar dagen intensief gebruik nog na te hijgen: hoog tijd om alles eens op een rijtje te zetten. Daarbij kunnen we om één aspect niet heen: het comfort van deze auto’s. Dat is bij alle vier de SUV’s dik voor elkaar. In heel veel is te merken dat deze auto’s allereerst zijn ontworpen als personenauto’s en pas daarna zijn ingericht als bedrijfsauto. Het comfort is dan top, de praktische bruikbaarheid als bestelauto schiet af en toe te kort. Zo vonden we bijvoorbeeld in geen enkele van deze SUV’s een behoorlijk vak waar je A4-documenten op kon bergen. En da’s toch wel handig als je met je bestellingenlijst je adressen afrijdt… Het weggedrag van deze auto’s is bij alle vier dik voor elkaar. De Dodge voelt groot en ietwat lomp aan, de Opel voelt juist licht aan en is makkelijk te besturen, de kwaliteit is echter bij alle vier de auto’s prima. De cabine van de Hyundai is het ruimst, vooral in de breedte. De diepte van de cabine van de Dodge is wat kort, net als de hoofdruimte, maar dat komt door het gemonteerde open dak. De Opel biedt de meeste ruimte boven het hoofd. De Opel heeft ook de ruimste voorruit (84 cm), terwijl je bij de Dodge door 57 cm glas moet koekeloeren. De Dodge heeft een half tussenschot, de andere drie een volledig tussenschot met een ruit erin. Dodge, Opel en Peugeot monteerden een heldere ruit in de zijdeur rechtsachter, om een dode hoek te voorkomen. De Hyundai heeft dat niet.
De motorisering van ons testkwartet is niet helemaal gelijk. De Opel is met een 2.0 diesel (150 pk) het lichtst gemotoriseerd, de Dodge met een 2,8 diesel (177 pk) het zwaarst. De Hyundai en de Peugeot hebben beiden een 2.2 diesel van respectievelijk 155 en 156 pk. De Dodge heeft ook (weinig verrassend) het meeste koppel, gevolgd door de Peugeot en de Hyundai. Ook in acceleratie is de Dodge snel, zeker bij het stoplicht, maar al die krachtpatserij heeft wel zijn keerzijde. De Dodge scoorde veruit het slechtst in de verbruikstest. Ook de Opel stelt teleur, zeker gezien zijn lichtere motor. De Hyundai doet het prima, de Peugeot zelfs uitstekend. Hij is dan ook als enige voorzien van een zesversnellingsbak.
Nemen we een kijkje in de laadruimte, dan zijn er duidelijke verschillen. De laadlengte van de Opel is duidelijk korter dan die van de rest, zonder duidelijk aanwijsbare reden. Met 1,9 kuub heeft hij het minste laadvolume. De Dodge (2,3) en de Peugeot (2.4) liggen dicht bij elkaar, maar de Hyundai is het ruimst van allemaal: maar liefst 2,8 kuub laadvolume. De Hyundai scoort ook goed met zijn laadvermogen van 750 kg, hij wordt nipt overvleugeld door de Peugeot met 3 kilogram meer. De Opel scoort hier 703 kg, de Dodge kan honderd kilo minder meenemen (605 kg). De Peugeot scoort hier goed met zijn lage eigen gewicht van 1657 kg. SUV’s worden nogal eens voor een aanhangwagen gespannen. In dat geval mag de Dodge het meest trekken (2520 kg), daarna de Hyundai (2200kg). De Peugeot en de Opel mogen beide twee ton trekken. Opel verdient een pluim voor zijn standaard Trailer Stability systeem.
Wie een SUV uit dit testkwartet wil kopen, moet bijna 25.000 euro meenemen. Daar kun je een basisuitvoering van de Hyundai, Opel en Dodge mee kopen. Voor de Peugeot moet er 26.855 van de rekening afgehaald worden. Wie nog wat leuke extra’s wil, moet af en toe flink in de buidel tasten. Wie de Dodge wil uitmonsteren zoals hier op de foto’s, is heel wat extra duizendjes kwijt.
Aan het einde van deze test de hamvraag: waarom koop je een SUV? Natuurlijk, hij is stoer en comfortabel, maar een optimale bedrijfsauto koop je geen SUV. Er zijn heel veel bestelauto’s te koop met meer laadvermogen en laadvolume voor veel minder geld. De terreincapaciteiten van deze auto mogen niet overschat worden. Ze zijn allemaal verkrijgbaar met 4WD in verschillende uitvoeringen, maar met geen ervan rij je Parijs-Dakar. Maar wie regelmatig een bos wil verkennen of bij de manage een trailer moet halen, kan daar prima rijden op onverharde terreinen. Voor serieuze zandhazerij biedt geen van de hier besproken merken een alternatief, dus wie dat wil moet verder gaan shoppen.
