Met de opkomst van elektrische bestelauto’s en de transitie naar emissievrij vervoer, zou je bijna vergeten dat er ook nog gewoon ‘busjes’ met dieselmotoren bestaan. Is schoon rijden op diesel ook mogelijk? We bekijken het in deze test met vier eentons bestelauto’s.
Ford Transit Custom 290 Sport 2.0 EcoBlue SelectShift
Ford maakt er sinds mensenheugenis een gewoonte van haar bestelauto’s in een sportief ogende uitvoering te presenteren. Onze Transit Custom is ook van het type Sport. Over de zwarte lak is stoere striping aangebracht, de Michelin Agilis banden omvatten prachtige 17 inch lichtmetalen velgen. De motor is ook nogal sportief: 185 pk is veruit het hoogste vermogen in deze test. Je ziet het terug in de rappe acceleratie en ook licht in het verbruik. De Transit Custom is als enige in deze test van de configuratie L1H1, met een wielbasis nog geen drie meter. Het kortst van ons testkwartet en wij vinden de Transit Custom in deze uitvoering altijd wat gedrongen overkomen. De LED-dagrijverlichting verdient wat ons betreft een designprijs. Prachtig! In het interieur ziet de Ford er net zo sportief uit als van buiten, met fraaie halfleren bekleding. De Ford toont zich ook praktisch, met veel opbergruimte (inclusief beker- en flessenhouders, voorruitverwarming, een mooi 8 inch touchscreen inclusief Ford Sync3 en zelfs een 220V aansluiting naast de bestuurderstoel. De rij-eigenschappen van de Transit Custom zijn altijd uitstekend geweest, en dat is nog altijd zo. Op lange ritten is de cruise control prettig, maar de afwezigheid van ACC is jammer en ook best vreemd. De SelectShift automatische transmissie heeft zes gangen en is een prettig paar met de EcoBlue diesel. Die kan zonder problemen HVO100 tanken en kwalificeert zich daarmee voor een van de uitgangspunten van deze test. In de laadruimte stemt de laadlengte van 249 cm tot grote tevredenheid, ondanks de korte configuratie. Het laadvermogen van bijna 1100 kg is ook al niet mis, al heeft de Transit Custom ook het hoogste totaalgewicht. Wat betrekkend trekkend vermogen levert de Ford ietsje in. De Ford heeft dan wel weer een opklapbaar luikje in het stalen tussenschot. Dat geeft flink wat extra laadlengte voor latten of zelfs een ladder. Opvallend en fijn in de laadruimte: LED verlichting. De Ford Transit Custom was International Van of the Year bij zijn marktintroductie in 2013, maar kan na een paar updates nog altijd prima meekomen met de concurrentie in dit zwaarbevochten segment.
Mercedes-Benz Vito 114 CDI L
Net voordat COVID-19 in het voorjaar van 2020 in alle hevigheid uitbrak werd de nieuwe Mercedes-Benz Vito geïntroduceerd. Daarom is deze test zo ongeveer de eerste keer dat wij de vernieuwde Vito zien. Dat is een aangenaam weerzien. De grille van de Vito is veranderd en past nu wat meer bij de rest van de Mercedes-Benz familie. Jammer is wel dat op onze testauto, waar toch wel een duur ‘exterieurpakket’ op zit, geen LED dagrijverlichting zit. De sidebars zijn slim tegen schades, de dakreling doet sportief aan, net als de mooie 18 inch velgen. De Vito draait toch alweer wat jaren mee in dit ontwerp, maar hij mag er nog altijd zijn. Als we gaan zitten in de Vito merken we meteen een nadeel: de stoel staat al helemaal naar achteren tegen het tussenschot. Wij kunnen met onze gemiddelde lengte goed zitten, iemand die langer is dan pakweg 190 cm zal daar meer moeite mee hebben. Het dashboard van de Mercedes blinkt niet uit in design, maar er zitten wel een paar slimmigheidjes in. De bediening van de 9G-tronic automaat zit aan de stuurkolom en is er een van. Aan de andere kant van de stuurkolom zit de hendel van de cruisecontrol. Jammer dat Mercedes die regeling niet op het stuur plaatst, zoals andere merken. Ook het hardnekkige pedaaltje voor de handrem is niet meer van deze tijd. Een automatische handrem kan toch best Mercedes? Het merk uit Stuttgart maakt in deze test veel goed met de aandrijflijn. De Vito is achterwielaangedreven door een nieuwe OM654 dieselmotor, goed voor 136 pk. De nieuwe motor moet zuinig zijn en dat maakt de Vito waar in onze verbruikstest. Ook de Vito lust HVO, dat is mooi. In de laadruimte vinden we veel volume, maar veel minder laadvermogen. Daar is het hoge eigengewicht van de Vito debet aan. Daar staat tegenover dat de Vito veel veiligheids- en assistentiesystemen heeft. De Vito in deze test heeft voor dik achtduizend euro aan opties. Ongeveer de goedkoopste is het meeste waard: extra trekkend vermogen, dat het aanhangergewicht opvoert tot 2500 kg. Altijd doen dus!
Opel Vivaro 2.0 Diesel DC Automaat
Opel is nog altijd blij dat het alweer ruim 4 jaar geleden onderdeel werd van de PSA Group, tegenwoordig Stellantis. Het leverde het Duitse merk sindsdien enkele succesvolle nieuwe modellen op, en twéé keer de International Van of the Year titel (zie ook pag. 4 van deze Bestelauto). In deze test geen Vivaro-e maar een Vivaro met een 2.0 liter dieselmotor. Èn met een dubbele cabine, als enige in deze test. Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de laadruimte. Die is nu 190 cm lang. Zou je L3 specificatie doorvoeren bij een Vivaro gesloten bestelauto, dan is er 286 cm aan laadlengte. Een L2 heeft nog altijd 251 cm laadlengte. Zeker dat laatste is vergelijkbaar met de concurrentie in deze test. Ook als het gaat om laadvermogen is het goed even te kijken naar de gesloten versie, al is 1160 kg voor deze dubbele cabine lang niet slecht. De Vivaro in deze test oogt stoer, met al zijn spoilers. Ook in het interieur is luxe, met een cognacleren bekleding. De dubbele cabine is dan wel extra, hij voldoet zeer goed. Opties als keyless entry, een startknop en een head-up display zijn comfortabel en het extra geld zeker waard. In de Vivaro vinden we veel opbergruimte, onder meer in de deuren. Nog een slimme vondst van Opel (en companen): de cruise control met verkeersbordherkenning. De Vivaro neemt waar wat de maximumsnelheid is en als je tweemaal op de MEM-knop van de cruise control drukt, past de Vivaro zijn snelheid automatisch aan tot de geldende maximumsnelheid. De 2.0 liter dieselmotor reden we al vaker in de Vivaro. Dit exemplaar vonden we bij stationair draaien wat rumoerig. De 8 traps automaat (met handige draaiknop) werkt bijzonder fijn samen met de diesel. Bij de nieuwe maximumsnelheid van 100 km/h blijft hij echter precies in de zevende gang hangen. Manueel doorschakelen naar 8 is mogelijk, iets te hard rijden ook, maar fijner zou het zijn als de bak vanzelf al in 8 gaat bij 100 km/h. Dat scheelt weer 250 t/min en dus brandstof. Zou het daardoor komen dat de Vivaro relatief veel diesel (al is het HVO) lust?
Volkswagen T6.1 Transporter 2.0 TDI Highline
Volkswagen-importeur Pon moest lang zoeken naar een T6.1 Transporter voor deze test, en vaardigde uiteindelijk een brandnieuw model af. Pons naamgever Ben Pon ontwierp zoals bekend de Bulli, de T1, de verre voorganger van deze T6.1. Gelukkig hoeft Ben niet meer mee te maken dat zijn geesteskind vanaf 2023 wordt gebouwd in samenwerking met Ford, in Turkije. Zover is het echter nog niet, en de T6.1 is nog altijd de betrouwbare verkoophit die al zijn voorgangers ook waren. Onze testauto heeft een lange wielbasis (340 cm), de langste van ons testkwartet. Hij oogt ook lang en meet in totaal 530 cm. Deze Transporter is bestemd voor de huurvloot en heeft daarom sidebars en wieldoppen. De bumpers zijn dan wel weer in de grijze metaallak gespoten. In het interieur lijkt het allemaal karig, maar dit is toch echt de Highline-uitvoering, met nog wat extra opties en pakketten die de totaalprijs zo vijf mille om hoog stuwen. Maar we zien ook fijne comfortzaken als voorruitverwarming en een goed verstelbare stoel. Lof verdient Volkswagen voor het multimediasysteem, met 8 inch touchscreen. Er is in andere media veel over geklaagd, maar wij vinden de opbouw, met een appstructuur als op je smartphone, best logisch en functioneel. De 2.0 liter dieselmotor was hagelnieuw. Hij levert maar liefst 150 pk, is daarom ook lekker rap, maar zeker niet dorstig. De DSG7 automaat is een bekende en hij presteert zoals altijd vlekkeloos. Het met leer beklede stuur, vol met knoppen die je ook echt gebruikt, is optioneel maar wel heel fijn. De vakjes in het interieur zijn niet allemaal even bruikbaar, die grote in de deur met een prullenbak zeker wel. Het laadvolume van de T6.1 is dankzij de lange wielbasis het grootste in deze test, het laadvermogen komt niet boven de 900 kg, ook omdat deze Volkswagen maximaal 2800 kg mag wegen. Er mag dan wel weer 2500 kg aan de trekhaak worden gehangen. Fraai is dat deze T6.1 voor het eerst met schone diesel kon worden getankt. Het brandstofverbruik was in ieder geval in onze test prima.
Opzet & Conclusies
Het eentonnersegment, zeg maar het segment van de Volkswagen Transporter, is vanouds zwaarbevochten. Er is voldoende nieuws ook, met die T6.1 en de nieuwe Mercedes-Benz Vito. De Opel Vivaro kwam ook naar onze test, zij het in dubbele-cabineversie, en Ford leverde een Transit Custom af in een flitsende Sport-uitvoering, en met een motor van maar liefst 185 pk. Andere mogelijke deelnemers als Fiat (Talento), Renault (Trafic) en Nissan (NV300) konden of wilden niet participeren in deze test. En de Citroën Jumpy, de Peugeot Expert en de Toyota ProAce zijn equivalenten van de Opel Vivaro, en dubbelop testen heeft weinig zin. We vroegen specifiek om dieselmotoren, want het merendeel van de bestelauto’s wordt nog altijd daarmee geleverd, de energietransitie ten spijt. Schoon (of op zijn minst schoner) dieselen kan ook, met HVO (Hydrotreated Vegetable Oil, zie ook pagina 34 en Bestelauto.nl). Met HVO100 beperk je tot 89 procent CO2-uitstoot! Wij konden voor onze test HVO20 tanken, met nog altijd 18 procent besparing van CO2-uitstoot. Nadeel is wel dat HVO duurder is: wij tankten per liter HVO20 11 eurocent per liter extra ten opzichte van normale diesel. Fraai is wel dat alle hier geteste auto’s zowel HVO20 als HVO100 kunnen tanken. Ook Volkswagen is begonnen met een pilot met HVO100, die erg goed verloopt. Waarschijnlijk in juni van dit jaar mogen alle Transporters en Caddy dan officieel HVO gaan tanken. In onze verbruikstest merkten wij met HVO geen enkel verschil in de praktijk. Dieselen en toch aan het milieu denken is dus mogelijk!
Ons testkwartet bestaat uit auto’s die allemaal hun sporen in bestelautoland allang hebben verdiend. Over smaak valt niet te twisten, maar onze testauto’s hebben allemaal een onderscheidend uiterlijk. Mooi zijn veel auto’s de LED dagrijverlichting. In ons testkwartet ontbeert alleen de Mercedes-Benz Vito dat. LED-verlichting is tegenwoordig ook aanwezig in de laadruimte. Dat hebben al onze testauto’s. Het levert veel meer licht op dan vroeger, en dat is zeker ’s ochtends of ’s avonds erg handig. Alle in deze testauto’s zijn ook comfortabel en stil, al scoorde de Transporter op onze decibelmeter wel erg goed. Snel is de Volkswagen ook, maar dat is ook niet zo gek met 150 pk. De Transit Custom is met 185 pk natuurlijk ook rap, maar ook dorstig. Dan scoort de Volkswagen voor zijn vermogen aanzienlijk beter in onze verbruikstest. De Opel scoort wat minder goed dan de VW, de Mercedes-Benz Vito wint de verbruikstest met glans. Het monteren van een eigen motor in combinatie met achterwielaandrijving (als enige in deze test) is een slimme zet geweest van Mercedes. De Vito is met zijn update weer helemaal terug. De Vito en de Vivaro hebben allebei een transmissiebediening die past bij deze tijd, met respectievelijk een hendel aan de stuurkolom en een draaiknop in de middenconsole. Waarom van die grote versnellingspoken monteren bij automatische transmissies? Wat betreft cabineruimte ontlopen de auto’s elkaar overigens niet veel. De Ford heeft de breedste cabine, en ook de slimste opbergruimtes. Slim is ook de voorruitverwarming, dat de VW ook heeft. Het kost wat, maar op een koude wintermorgen ben je er blij mee!
In de laadruimte wint de Volkswagen Transporter als het gaat om laadlengte (293 cm) en laadvolume. Bestel je bij VW een lange wielbasis, dan betaalt zich dat terug in laadvolume. Er is bij VW ook alleen keus uit korte of lange wielbasis. Bij Ford kun je met een L2 ook dezelfde laadlengte krijgen. Bij Opel moet je een L3 voor een vergelijkbare laadlengte hebben, een Vito is er in L3 met maximaal 257 cm. Onder een uitsparing onder het schot is dan nog wel 33 cm extra laadlengte voor latten of een ladder te vinden. De laadvermogens van onze auto’s verschillen nogal, door de verschillen in totaalgewicht. Let daar op bij aanschaf. Soms is laadvermogen bij te kopen, net als trekkend vermogen, zoals bij de Vito.
De verschillen in deze test zijn klein, en welke bestelauto de beste is, ligt vooral aan de wensen van u zelf. Zeker is wel dat met HVO als brandstof milieurvriendelijker te rijden is, en dat is winst voor iedereen!
Tekst: Arjan Velthoven – Foto’s: Jan Lieftink – Locatie: Ter Linden Transport, Doetinchem
Beste redactie van Bestelauto,
Prima test. Geeft de verschillen goed weer. Wat mij opvalt is dat er alleen op HVO diesel getest werd. Waarom ook niet op GTL diesel. Dat schijnt nog schoner te zijn. Heb ik hele goede ervaringen mee in mijn oude Ford Transit. Alle merken dieselauto’s bij de Gemeente Groningen rijden ermee. Schoner en zuiniger zegt ook de Gemeente Groningen.
Groet, Johan.